Λαϊκή Συσπείρωση Βοΐου: Στις Προσεχείς Εκλογές, οι Άνεργοι και οι Εργαζόμενοι με επισφαλείς Σχέσεις εργασίας, ψηφίζουμε το δικό μας ψηφοδέλτιο, Λαϊκή Συσπείρωση στις τοπικές εκλογές και ΚΚΕ στις Ευρωεκλογές

Στις Προσεχείς Εκλογές, οι Άνεργοι και οι Εργαζόμενοι με επισφαλείς Σχέσεις εργασίας, ψηφίζουμε το δικό μας ψηφοδέλτιο, Λαϊκή Συσπείρωση στις τοπικές εκλογές και ΚΚΕ στις Ευρωεκλογές.  [Του Γιώργου Παπαχρίστου]*

   Σε κάθε ανακοίνωση των ποσοστών ανεργίας η περιφέρεια της Δυτικής Μακεδονίας φιγουράρει, πρώτη πανελλαδικά, με ποσοστά που τελευταία κυμαίνονται γύρω στο 30%. Στην περιοχή του Βοΐου το ποσοστό είναι ακόμα μεγαλύτερο. Όσο για τις ηλικιακές ομάδες κάτω των 24 και κάτω των 35 τα ποσοστά αυτά κυμαίνονται μεταξύ 50 και 80%! Το τι βιώνει ένας άνεργος, νομίζουμε ότι δεν χρειάζεται να περιγραφεί.  Άραγε τι φταίει; Είναι κάτι σαν μια φυσική καταστροφή αυτό που συμβαίνει; Φταίει ο κάθε άνεργος που δεν έχει δουλειά, γιατί δεν έχει προσόντα; Πάντα έτσι ήταν;

   Όχι δεν ήταν πάντα έτσι στην ανθρώπινη ιστορία και δεν θα είναι πάντα έτσι! Σήμερα ζούμε στα πλαίσια μιας συγκεκριμένης οικονομικής-κοινωνικής οργάνωσης που λέγεται καπιταλισμός, μαζί με αυτόν, εμφανίστηκε πρώτη φορά, ιστορικά και η ανεργία. Η ανάπτυξη της τεχνολογίας, βγάζει συνεχώς από την παραγωγή εργατικά χέρια. Έτσι ο όρος, ώστε ο άνθρωπος να ζει καλύτερα, λόγω της φθηνότερης και αυξανόμενης παραγωγής αγαθών, στα πλαίσια των σημερινών κοινωνικών σχέσεων οδηγεί ένα μέρος της κοινωνίας, να μην διαθέτει ούτε τα στοιχειώδη. Οι ίδιοι οι εργοδότες θέλουν να υπάρχει η ανεργία. Για αυτούς η ύπαρξη ανέργων σημαίνει: 1) ότι υπάρχει άμεσα διαθέσιμη εργατική δύναμη που θα απορροφηθεί αμέσως σε νέες επενδύσεις που σκοπεύουν να κάνουν και  2) ότι οι εξαθλιωμένοι αυτοί άνθρωποι, έχουν μειωμένες απαιτήσεις και είναι ικανοί να δουλέψουν, για ένα κομμάτι ψωμί, κάτι που οδηγεί στη συνολική πτώση των μισθών, στην πίεση στο κομμάτι των εργαζομένων που έχουν δουλειά, για εξίσου μειωμένες απαιτήσεις.

   Αυτό που δεν θέλουν όμως, είναι η ανεργία να είναι γιγαντωμένη, όπως στις περιόδους των κρίσεων. Σε τέτοιες περιόδους το πρόβλημα, γίνεται πιο έντονο. Πολλές επιχειρήσεις κλείνουν και πετούν, τους εργαζόμενους τους στο δρόμο. Άλλες προσαρμόζονται στα νέα δεδομένα του ανταγωνισμού, απολύουν μεγάλο μέρος του προσωπικού τους. Στο στρατό των ανέργων, προστίθενται μικροί επιχειρηματίες που καταστρέφονται, μικροί έμποροι, επαγγελματίες, αγρότες.  Μην ξεχνάμε όμως, ότι η περιφέρεια μας πρώτευε στις μετρήσεις ανεργίας και πριν την κρίση.

   Το πρόβλημα φυσικά και δεν είναι μόνο ελληνικό. Όπως είπαμε τους ανησυχούν τα υψηλά ποσοστά ανεργίας, για πολιτικούς λόγους, δηλαδή, για τον κίνδυνο ριζοσπαστικοποίησης που μπορεί να επιφέρουν. Έτσι η ΕΕ, από τον πρώτο καιρό ίδρυσης της, το 1994,είχε προτείνει μέτρα για τον περιορισμό των τεράστιων ποσοστών ανεργίας. Στη Λευκή Βίβλο για την εργασία, πρόβαλε ως φάρμακο, ελαστικές σχέσεις εργασίας, μερική απασχόληση, επίδομα ανεργίας έναντι παροχής «κοινωφελούς εργασίας», εν συντομία, ακριβώς τα μέτρα που χρησιμοποιούν σήμερα [1]. Δηλαδή τι; Μοίρασμα μιας θέσης εργασίας σε περισσότερους εργαζόμενους. Από τη μόνιμη σταθερή εργασία πάμε σε δίμηνα, πεντάμηνα, οκτάμηνα, από το οχτάωρο πάμε στο δίωρο, τετράωρο, εξάωρο, συνήθως αυτό, μόνο στα χαρτιά, στην αμοιβή δηλαδή, αφού η παραμονή στο χώρο εργασίας διαρκεί πολύ περισσότερο. Φτάνουμε στον παραλογισμό, από τη μία να υπάρχει εντατική εργασία ή εργασία με αμοιβή κοροϊδία, για τις σημερινές ανάγκες στη ζωή και από την άλλη μια τεράστια μάζα, που δεν δουλεύει και κυριολεκτικά φυτοζωεί, περιμένοντας να έρθει η σειρά της να εργαστεί. Δηλαδή συνεχή περάσματα όλων, από την ανεργία για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Μια ζωή κόλαση, που πάντα θα καραδοκεί, ο επόμενος κύκλος της κρίσης, που θα χειροτερεύει περισσότερο τα πράγματα, μετά από μια σύντομη γενικά, περίοδο αναιμικής ανάπτυξης. Όλα αυτά, ενώ η νέα τεχνολογία θα έπρεπε να συντελεί, σε μικρότερο χρόνο εργασίας, για όλους, αλλά και λόγω της τεράστιας παραγωγικότητας, αμοιβή, τέτοια, ώστε να καλύπτονται όλες οι σύγχρονες ανάγκες. Μόνο που μια τέτοια λύση, δεν συμβιβάζεται με την κερδοφορία των επιχειρήσεων και την λεγόμενη ανταγωνιστικότητα, έννοιες που υπηρετούν όλα τα κόμματα, πλην ΚΚΕ και όλες οι παρατάξεις στην τοπική διοίκηση, πλην της Λαϊκής Συσπείρωσης. Μάλιστα αυτές οι παρατάξεις ήταν, που πρωτοστάτησαν από τη δεκαετία του ’90, στην εφαρμογή αυτών των προτάσεων της ΕΕ.

  Μπορεί λύση να είναι η ανάπτυξη, όπως μας λέει κυβέρνηση και η αξιωματική αντιπολίτευση; Όπως ανάλογα μας λένε οι συνδυασμοί, πλην Λαϊκής Συσπείρωσης, στην περιφέρεια και το δήμο; Όπως είπαμε και προηγουμένως, η ανεργία πάει μαζί με το συγκεκριμένο σύστημα, ενώ κάθε νέα τεχνολογική εξέλιξη παράγει περισσότερους ανέργους. Όμως κάποιος θα μπορούσε να αντιπροτείνει: «κάθε νέα τεχνολογία δεν δημιουργεί νέες θέσεις εργασίας»; Η αλήθεια είναι, ναι, μόνο που δημιουργεί όλο και λιγότερες θέσεις εργασίας. Στις 18/1/2014, το υποστηριχτικό προς τα συμφέροντα, του αγγλικού City, περιοδικό «The Economist», δημοσίευσε ένα άρθρο για την ανεργία. [2] Ανάμεσα στα άλλα ανέφερε χαρακτηριστικά, για το θέμα αυτό: «Όταν το Instagram, ένα δημοφιλές site διαμοιρασμού φωτογραφιών, πουλήθηκε στο Facebook για περίπου 1 δις. δολάρια το 2012, είχε 30 εκατ. πελάτες και απασχολούσε 13 άτομα. Η Kodak, που χρεοκόπησε λίγους μήνες πριν, απασχολούσε 145.000 άτομα στην ακμή της.»

  Τι βλέπουμε; Ότι οριστική λύση για την ανεργία είναι μόνο, η αλλαγή της κοινωνικής οργάνωσης. Μέχρι να συμβεί όμως αυτή, ο άνεργος τι θα κάνει; Πώς θα επιβιώσει; Θα κλαίει τη μοίρα του; Απλά θα περιμένει να έρθει η σειρά του για να μπει σε κάποιο πρόγραμμα ή να βρει δουλειά; Θα δέχεται μια «μισή ζωή» ακόμα και αν βρει μια δουλειά με αυτούς τους όρους;

  Αντιθέτως πρέπει, πέρα από το να ψάχνει δουλειά (και δεν είπε κανείς να μην πάει να δουλέψει, ακόμα και αν οι όροι δεν είναι ανάλογοι με τις σημερινές ανάγκες, όπως αυτοί  που πχ παρέχουν τα γνωστά προγράμματα), να οργανωθεί στο σωματείο του ή σε επιτροπές ανέργων που δραστηριοποιούνται στα πλαίσια Λαϊκών Επιτροπών και να διεκδικήσει τα προς το ζειν: αξιοπρεπές επίδομα ανεργίας για όλους, ο χρόνος ανεργίας να είναι συντάξιμος, μόνιμη σταθερή δουλειά, δωρεάν μετακινήσεις, σχολικά είδη για τα παιδιά του, φθηνό ρεύμα κτλ. Τα ίδια ισχύουν και για τους εργαζόμενους στα διάφορα προγράμματα κοροϊδίας. Δεν πρέπει λοιπόν να περιμένει από σωτήρες κάθε είδους, αλλά να ξέρει ότι μόνο με την πάλη του μπορεί να κερδίσει κάτι, αλλιώς τα πράγματα θα χειροτερεύουν κι άλλο. Πρέπει να ξέρει ότι τέτοιοι «σωτήρες» είναι συμβιβασμένοι με τον πυρήνα της σημερινής βαρβαρότητας, το καπιταλιστικό σύστημα και την έκφραση του σε Ευρωπαϊκό επίπεδο, την ΕΕ. Για αυτό και δεν θέλουν να τον βοηθήσουν, αλλά να του πατήσουν το κεφάλι μέσα στο νερό για να επιπλεύσουν τα συμφέροντα των μεγάλων επιχειρηματιών.

  Για μας, η ζωή είναι το κριτήριο ψήφου για τις τοπικές εκλογές και τις ευρωεκλογές, για αυτό και το κριτήριο, ανεξαρτήτου κάλπης πρέπει να είναι ενιαίο. Πρέπει να στηριχθούν τοπικοί άρχοντες που δεν θα στηρίζουν αυτή τη βαρβαρότητα, δεν θα μασκαρεύουν την κοροϊδία-δήθεν αντιμετώπιση της ανεργίας, από την κυβέρνηση-ΕΕ και θα την παρουσιάζουν ως λύση, ούτε θα του λένε ότι αρκεί να είναι καλά πληροφορημένος, για να βρει δουλειά. Δεν θα τον κοροϊδεύουν για την ανάπτυξη που έρχεται και τα δήθεν χρυσά κουτάλια που περιμένουν. Η ανάπτυξη που υπόσχονται εκτός όλων των άλλων, θα φέρει νέα αύξηση των δημοτικών τελών και επέκταση της ανταποδοτικής λειτουργίας. Τα έργα που υπόσχονται θα γίνουν μέσα από συμπράξεις δημοσίου και ιδιωτικού τομέα που θα αυξήσουν το κόστος τους, κάτι που πάλι θα φορτωθούν οι δημότες. Το ΕΣΠΑ που κοροϊδεύουν ότι θα λύσει τα προβλήματα, έχει συγκεκριμένους προσανατολισμούς και μπορεί να χρησιμοποιηθεί μόνο για συγκεκριμένες δράσεις. Τις περισσότερες φορές δεν θα είναι προς όφελος, των άμεσων αναγκών του λαού, ενώ σύμφωνα με στοιχεία της ΕΕ το 50% των χρημάτων, του ΕΣΠΑ, επιστρέφει στους μεγάλους ομίλους. Τα χρήματα αυτά είναι και του λαού της περιοχής μας και μόνο με αγώνα ενάντια στη συγκεκριμένη κεντρική πολιτική μπορούν να χρησιμοποιηθούν αλλιώς. Στηρίζοντας τοπικές αρχές που υπόσχονται δίμηνα, οκτάμηνα κτλ, συμφωνώντας με τη γενικότερη πολιτική της κυβέρνησης-ΕΕ, ο άνεργος, στηρίζει την κοροϊδία του και όχι το πραγματικό του συμφέρον. Οι τοπικές αρχές που πρέπει να στηρίξει ο άνεργος και ο εργαζόμενος σε επισφαλείς σχέσεις εργασίας πρέπει να είναι δίπλα του και μπροστάρης στις αγωνιστικές του διεκδικήσεις, γιατί μόνο με αυτές μπορεί να ελπίζει σε μέτρα πραγματικής ανακούφισης. Τέτοια διοίκηση, αντιπολίτευση, δηλαδή στην κεντρική εξουσία, μπορεί να κάνει (και έκανε ως αντιπολίτευση σε δήμο και περιφέρεια την προηγούμενη τετραετία), μόνο η Λαϊκή Συσπείρωση. Πραγματική αντιπολίτευση για τα λαϊκά συμφέροντα μέσα στην ευρωβουλή και ενημέρωση του λαού, μπορεί να κάνει μόνο το ΚΚΕ.  

*Ο Γιώργος Παπαχρίστος, είναι υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος, με τη Λαϊκή Συσπείρωση Βοΐου, γεωπόνος, εργαζόμενος αυτό τον καιρό στο πρόγραμμα «κοινωφελούς εργασίας».

[1] Η Γερμανία το 2000 κατέγραφε σχεδόν 12%, ποσοστό ανεργίας, σύντομα αυτό μειώθηκε ραγδαία. Τα σημερινό ποσοστό είναι γύρω στο 5%, όμως από τα 42 εκατ. ενεργό εργατικό πληθυσμό τα 7 εκατ. δουλεύουν με αμοιβή, 400 ευρώ το μήνα, χωρίς ασφάλεια, στα λεγόμενα mini jobs. Η Γερμανία ακόμα και την περίοδο της καπιταλιστικής κρίσης σημείωνε ανάπτυξη, δεν είχε επίσης μνημόνιο. Στη Βρετανία που δεν είναι στο ευρώ, ούτε έχει μνημόνιο, έχουν επικρατήσει τα λεγόμενα «συμβόλαια της μηδενικής ώρας» (zero hour contracts), επίσης χωρίς πλήρη εργασιακά δικαιώματα και με δουλειά όποτε και αν, έχει ανάγκη το αφεντικό. Στην Ολλανδία υπάρχει το υψηλότερο ποσοστό γυναίκειας απασχόλησης, αλλά παράλληλα και το υψηλότερο ποσοστό μερικής απασχόλησης, εργασιακές σχέσεις που δουλεύουν κυρίως, οι γυναίκες. Ανάλογα προγράμματα υπάρχουν και σε άλλες χώρες της ΕΕ.

[2] http://www.economist.com/news/leaders/21594298-effect-todays-technology-tomorrows-jobs-will-be-immenseand-no-country-ready?spc=scode&spv=xm&ah=9d7f7ab945510a56fa6d37c30b6f1709