Η ανακούφιση των Λυκειακών Τάξεων , οι πανηγυρισμοί, οι δάφνες της δόξας και η κάτω από το χαλί «λύση» για το Τσοτύλι. (Γεράσιμος Σοφ. Δώσσας)

Ανακούφιση ήταν το συναίσθημα της κοινωνίας του Τσοτυλίου των μαθητών και των γονιών των παιδιών ,με την επίσημη (επιτέλους) ανακοίνωση της λειτουργίας των Λυκειακών τάξεων στο Τσοτύλι . 

Και ταυτόχρονα ένα αίσθημα δικαίωσης στον αγώνα τους .

 Ένας  αγώνας που πέρασε από πολλά στάδια, έβγαλε τα σωθικά της τοπικής κοινωνίας και έδειξε με τον χειρότερο τρόπο την κακή πλευρά της διοίκησης και των πολιτικών ηγεσιών τους , τις εγωιστικές αντιπαλότητες τοπικών κοινωνιών, τις παλινωδίες των τοπικών αρχών, προσωπικές επιλογές και φιλοδοξίες και όλα αυτά στις  πλάτες των παιδιών και των γονιών τους, που απορημένοι προσπαθούσαν να καταλάβουν το γιατί στοχοποιήθηκε το Λύκειο Τσοτυλίου χωρίς να στέκει κανένα λογικό επιχείρημα. 

Και αυτή η αδυναμία απαντήσεων σε λογικά ερωτήματα καθώς η ανεξήγητη στάση των κατ’ αξίωμα εμπλεκόμενων, άφηνε και δικαίως  χώρο  σε υποθέσεις, οι οποίες δηλητηρίαζαν την κοινωνία  και δίχαζαν αντί να ενώσουν σε κοινό δίκαιο αγώνα.

Γι αυτούς τους λόγους  αυτών των άμεσα θιγόμενων παιδιών και γονιών καθώς και αυτών που οι ευαισθησίες ήταν πιο έντονες για να υπερασπιστούν το σχολείο τους και το χωρίο τους , δημιούργησαν ένα μέτωπο, που κινήθηκε με όσες δυνάμεις είχε και πολλές φορές  πάνω σε γλιστερό έδαφος και ακόμη ακόμη χωρίς την αναμενόμενη στήριξη.
Αυτό το μέτωπο, έδειξε ότι η κοινωνία είχε τις δυνάμεις να αγωνιστεί έχοντας και την βεβαιωμένη πεποίθηση ότι ο αγώνας της είναι δίκαιος , ότι αγωνίζεται για τη επιβίωση του ίδιου του του  χωριού που σχεδόν όλη του η ύπαρξη, περνά εδώ και αιώνες μέσα από αυτό το σχολείο.

Το αποτέλεσμα;  Τουλάχιστον η μη κατάργηση του Λυκείου. Λύση που αφήνει πολλές υποσχέσεις αλλά και δικαιολογημένες σκέψεις για προσωρινότητα, με το φόβο ότι θα επανέλθουν πάλι οι άδικες απόψεις περί κατάργησης του Λυκείου σε σύντομο χρόνο.

Πρέπει λοιπόν οι πανηγυρίζοντες  και «δικαιωμένοι» να καθίσουν να σκεφτούν πρώτα για την στάση τους και ειλικρινά να σταθούν απέναντι στο λαό του Τσοτυλίου αν θέλουν να βοηθήσουν.
Οι άλλοι του μετώπου, μην επαναπαυόμαστε. Να συζητήσουμε μεταξύ μας  και με όλους και να καταλήξουμε σε ένα πλάνο συνολικό για το πώς φανταζόμαστε αυτό το σχολείο και τους τρόπους για να φτάσουμε να γίνει  τέτοιο που του αξίζει τόσο για το Τσοτύλι όσο και για όλο το Βόιο και παραπέρα.

Παράλληλα να μην αφήνουμε ποτέ από το μυαλό μας να φύγει η σκέψη και οι ενέργειές μας για να ξαναλειτουργήσει ως αυτόνομο Λύκειο με νέα μορφή που όπως έχω προτείνει επανηλειμένα να γίνει Πρότυπο Σχολείο υπό την κηδεμονία του Πανεπιστημίου.

Και ταυτόχρονα να δούμε την πραγματικότητα που δείχνει ότι όλη η περιοχή μαράζει και δεν εξαιρεί κανένα ακόμη και αυτούς που θεωρούν ότι θα είχαν πρόσκαιρα οφέλη από την κατάργηση του σχολείου. Και το κάνω ξανά σαν πρόταση να χωροθετηθούν οι δραστηριότητες στον Νέο Δήμο Βοίου σύμφωνα με τις συνήθειες την ιστορία τις προοπτικές τις ιδιαιτερότητες και τα συγκριτικά πλεονεκτήματα καθενός χωριού έτσι ώστε και ισορροπία να υπάρχει και ανάπτυξη να φέρει στο τόπο, μιας και η μοίρα μας είναι κοινή κάτω από τα βουνά που μας περιτριγυρίζουν.

Θα ήθελα να συγχαρώ αυτά τα παιδιά που παρόλη την αναστάτωση και τους αγώνες που έδωσαν αυτή την χρονιά δικαίωσαν τους κόπους τους και τους γονείς τους με τις επιτυχίες τους στα ΑΕΙ/ΤΕΙ και να έχουν αυτούς τους αγώνες οδηγούς στη ζωή τους.

Τελειώνοντας θέλω να κάνω αναφορά, στην επιστολή συμπαράστασης του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου προς τη Υπουργό Παιδείας, που αποτελεί έναν ακόμη λόγο για να αγωνιζόμαστε για το Σχολείο μας καθώς επίσης στα επαινετικά λόγια του Μητροπολίτη Σισανίου και Σιατίστης Παύλο για όλους όσους αγωνίστηκαν για να κρατηθεί ζωντανό το Γυμνάσιο- Λύκειο Τσοτυλίου, λόγια που μας φορτώνουν με περισσότερες ευθύνες για το μέλλον.

Γεράσιμος Σοφ. Δώσσας
16/09/2011