[Στίγμα] Δεν θέλουμε άλλη συμπόνια, θέλουμε λύσεις

Εχω ένα θέμα και θέλω να το εξομολογηθώ. Σιχαίνομαι τους μελοδραματισμούς. Μου τη βαράνε αφόρητα τα δράματα και ό,τι συνεπάγονται: δάκρυα, θλίψη, απογοήτευση, άρνηση, αποστροφή, αναζήτηση, καταμερισμό, απόδοση ευθυνών.
Και πρέπει να πω ότι δεν υπήρχε πιο βαρετό πράγμα αυτές τις ημέρες να παρακολουθεί κανείς τις ομιλίες στη Βουλή στη διάρκεια της συζήτησης για την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου. Δεν ξέρω κι εγώ πόσες φορές μας επισήμαναν τα κυβερνητικά στελέχη το πόσο δραματική είναι η κατάσταση. Κι άλλες πόσες τα στελέχη της αντιπολίτευσης, αρχηγοί και βουλευτές, που σημείωσαν την ανάγκη η χώρα να απαλλαγεί από την παρούσα κυβέρνηση εξαιτίας της οποίας έχουμε φτάσει σ' αυτό το σημείο. Δεν ξέρω επίσης πόσες (δεκάδες, εκατοντάδες;) φορές είδαμε πολιτικούς - στα «παράθυρα» και στη Βουλή - να χύνουν δάκρυα για τους φτωχούς, τους άνεργους και τους συνταξιούχους που πλήττονται από τα μέτρα σκληρής λιτότητας. Συγγνώμη, αλλά ως εδώ. Δεν θέλουμε άλλα δάκρυα, δεν θέλουμε άλλη συμπόνια, δεν θέλουμε άλλο δραματικούς τόνους. Θέλουμε λύσεις. Και τη ζωή μας πίσω, παρακαλούμε!

Οι Γερμανοί

είναι τα αφεντικά

Λύσεις δεν υπάρχουν, τουλάχιστον δεν υπάρχουν λύσεις άμεσης εφαρμογής που θα μπορούσαν να δώσουν μια άλλη προοπτική στην κρίση. Τι υπάρχει; Το «ό,τι πεις αφεντικό»! Μια μεγάλη αλήθεια, που δεν λένε ούτε οι μεν ούτε οι δε, είναι ότι η κρίση είναι έξω από τους χειρισμούς της ελληνικής κυβέρνησης. Οχι μόνο της σημερινής, αλλά και της όποιας μελλοντικής έρθει. Του Σαμαρά ή της Παπαρήγα. Του Καρατζαφέρη ή του Τσίπρα. Την κρίση τη χειρίζονται εξ ολόκληρου οι δανειστές μας, και ειδικά οι Γερμανοί που είναι και τα αφεντικά. Καλώς ή κακώς, αυτή είναι η πραγματικότητα. Και είναι άθλιο να αφήνεις να εννοηθεί ότι μπορείς να το διαπραγματευθείς. Να αλλάξεις τους όρους των αποφάσεων που παίρνονται. Τίποτα δεν μπορείς. Αυτοί κανονίζουν πριν από μας, για μας. Και δεν το κάνουν γιατί μας συμπαθούν ή μας σκέφτονται. Οχι. Τα συμφέροντά τους προσπαθούν να περιφρουρήσουν. Να μη βουλιάξουν, δηλαδή, κι αυτοί στον βούρκο στον οποίο είμαστε χωμένοι ως τον λαιμό - για να μη σου πω και πιο μέσα, και τρομάξεις...

Μόλις θωρακιστούν

οι τράπεζες

Κι επειδή γίνεται μεγάλος λόγος για το γιατί οι Γερμανοί, οι Γάλλοι και δεν ξέρω ποιος άλλος δεν βρίσκουν μια λύση, αφού βλέπουν να εξελίσσεται με καταιγιστικό τρόπο μπροστά στα μάτια τους η κρίση, η απάντηση στο αναπόφευκτο ερώτημα είναι: δεν εφαρμόζουν καμιά λύση επί του παρόντος γιατί δεν έχουν θωρακιστεί (οι τράπεζές τους κυρίως) έναντι των επιπτώσεων από μια ελληνική πτώχευση - ελεγχόμενη ή όχι, αδιάφορο. Λύση θα ανακοινώσουν μόλις πάρουν τα μηνύματα ότι το τραπεζικό και το ασφαλιστικό τους σύστημα έχει θωρακιστεί έναντι των επιπτώσεων. Μετά, θα δείτε πόσο εύκολα θα γίνουν τα πράγματα... Τι να λέμε τώρα, να κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας; Εγώ δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία. Η μόνη μου ένσταση είναι γιατί κυβέρνηση και αντιπολίτευση δεν λένε την αλήθεια, παρά αφήνουν τον κόσμο να πιστέψει ότι αυτό που καθυστερεί είναι μια λύση. Μαγική. Και πως μόλις προκύψει αυτή η λύση, όλα θα επανέλθουν εκεί όπου βρίσκονταν δύο χρόνια πριν. Αμ δε.

Να μη ζούμε

με δανεικά...

Το άλλο που δεν λέει κανένας τους είναι ότι αυτό που γίνεται με τα συνεχή μέτρα που παίρνονται δεν είναι τίποτα περισσότερο από την εκπλήρωση της εντολής των δανειστών για εσωτερική υποτίμηση. Ναι, αυτό που μας έλεγαν κομψά (και διπλωματικά) διάφοροι, ότι «ζούμε πάνω από τις δυνατότητες μας»; Ε, αυτό ακριβώς. Τώρα είμαστε στη φάση να μας συμπιέσουν προς τα κάτω για να ζήσουμε σύμφωνα με τις δυνατότητές μας. 30% είναι αυτό; 40%; Ε, αυτό γίνεται με τις περικοπές στους μισθούς, στις συντάξεις, στα επιδόματα κ.λπ. Προς αυτή την κατεύθυνση κινείται και το ενιαίο μισθολόγιο. Να έχουμε απολαβές ανάλογες με το τι παράγουμε. Να μη ζούμε δηλαδή με δανεικά, που έλεγε κι ο Μητσοτάκης - ότι θα έφτανε μια μέρα που θα ερχόμουν στα λόγια του Μητσοτάκη, ε, αυτό δεν το περίμενα ποτέ. Αλλά να που συνέβη...

Χείμαρρος

η λαϊκή οργή

Ε, αυτές τις μαύρες αλήθειες δεν τις λέει κανείς από τους πολιτικούς. Και πες η ελάσσων αντιπολίτευση (τι όρος!) δεν το λέει γιατί κάνει παιχνίδι. Μήπως και «τσιμπήσει» κανένα νουμεράκι. Αλλά κυβέρνηση και η αξιωματική αντιπολίτευση; Τι καμώματα είναι αυτά; Πώς είναι δυνατόν να παίζουν με τέτοια θέματα; Να σου πω εγώ, αναγνώστη μου, γιατί: η μεν κυβέρνηση προσπαθεί να παραμείνει γαντζωμένη στην εξουσία, η δε αντιπολίτευση να την εκδιώξει και να πάρει τη θέση της. Το έργο το έχουμε ξαναδεί - μόνο τα πρόσωπα των πρωταγωνιστών και οι ρόλοι αλλάζουν, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας. Το θέμα μας είναι ακριβώς ότι βουλιάζουμε καθημερινά και πιο βαθιά, και κανείς δεν φαίνεται ικανός να πάρει το παιχνίδι πάνω του και να παίξει μπάλα. Αλλά ας μη γελιούνται οι πρωταγωνιστές, ας μη διατηρούν την παραμικρή αυταπάτη: αν η χώρα δεν τα καταφέρει τελικά και χρεοκοπήσει, η λαϊκή οργή θα τους συμπαρασύρει όλους. Χωρίς εξαίρεση...

Θα κριθούν

αυστηρά όλοι!

Κι επειδή βλέπω πολλά και διάφορα τελευταία, εννοώ φαινόμενα στον δημόσιο διάλογο (κάτι τύπους που το παίζουν, όψιμα φυσικά, Ζορό και Ρομπέν των Δασών), έχω να επισημάνω και τούτο: η λαϊκή οργή που θα συμπαρασύρει πρωταγωνιστές πολιτικούς και πολιτικές δεν θα κάνει την παραμικρή εξαίρεση και με άλλες κατηγόριες δημοσιολόγων. Για παράδειγμα συνδικαλιστές, κάτι τάχα μου αναλυτές οικονομικών, καθηγητές, παράγοντες γενικών καθηκόντων και λοιπούς. Και φυσικά και αρκετούς από το σινάφι μου. Που έχουν και αυτοί συγκεκριμένες ευθύνες για το πώς φτάσαμε ως εδώ, άσχετο αν τώρα τους βλέπεις στα παράθυρα να σκίζονται υπέρ των λαϊκών συμφερόντων. Και θα το πω και αυτό: έχω την αίσθηση ότι η ώρα της κρίσεως πλησιάζει. Για όλους...

Ανοιχτές  οι εκλογές

ΤΟ ΘΕΜΑ των πρόωρων εκλογών είναι - ναι - σήμερα πιο ανοιχτό (ορθάνοιχτο, για την ακρίβεια) από ποτέ! Ο Γιώργος πιέζεται από τα μέσα (εσωτερικά εννοώ, μην παρεξηγηθούμε κιόλας), οι περισσότεροι υπουργοί βλέπουν τις εκλογές ως λύτρωση από το καθημερινό μαρτύριο, οι συνεργάτες του, πλην ελαχίστων, είναι της άποψης «να τις κάνει να τελειώνουμε» κι εκείνος σκέφτεται και περιμένει. Τι περιμένει; Να προκύψει κάτι - που πολλοί δεν το βλέπουν - στην αυριανή Σύνοδο Κορυφής. Με αυτό το «κάτι», λένε οι δικοί του, μπορεί να πάει σε εκλογές. Τι λέω εγώ; Οτι η 20ή Νοεμβρίου, άντε η 27η, είναι μια καλή ημερομηνία!

• tanea.gr