Στη λεωφόρο Ανδρέα Παπανδρέου (του Γιάννη Γουσιόπουλου)

Η οικονομική κρίση είναι βαθιά, δεν επιτρέπει ταξίδια στο εξωτερικό. Η κρίση περιορίζει και τις καθημερινές εξόδους, σε κλείνει στο σπίτι. Εγώ ωστόσο, με λιγοστές ειδικές γνώσεις και μικρή ροπή στην τεχνολογία βρήκα τρόπο «ταξιδιών» και απασχόλησης στον ελεύθερο χρόνο μου. Πλοηγούμαι στο διαδίκτυο μέσα από γνωστό πρόγραμμα, το πρόγραμμα που σε πάει σε άλλους τόπους. Ανοίγω δεκάδες – εκατοντάδες φωτογραφίες, καλλιτεχνικές ή μη και βλέπω πόλεις, ανθρώπους, στιγμές καθημερινότητας, τόσο μακριά από εμένα. Περνώ καλά, είναι σαν να είμαι εκεί, χωρίς κόστος και κόπο. Υποκλίνομαι στο μεγαλείο της τεχνολογίας. Αγαπημένος μου «προορισμός» η Ισπανία – Μάλαγα, Γρανάδα, Κόρδοβα, Λα Κορούνια, Σαν Σεμπαστιάν. Πόλεις φιλικές προς τους ανθρώπους που τις κατοικούν, όμορφες σε αυτούς που τις επισκέπτονται, αληθινά ή με τον δικό μου ιδιαίτερο τρόπο.

Μοιραία κάνω συγκρίσεις με τις ελληνικές πόλεις, αλλά και με την δική μας πόλη. Οι ειδικοί λένε πως μια πόλη δείχνει όμορφη και μεγάλη από τις φαρδιές λεωφόρους, το μεγάλο εμβαδόν, ενίοτε και ύψος, των δημόσιων και ιδιωτικών κτιρίων, την αρχιτεκτονική των κτιρίων, τους ελεύθερους χώρους, τα παλαιά τμήματα των πόλεων όταν υπάρχουν, τα μνημεία, τα άλση, τους κήπους. Οι ισπανικές πόλεις σίγουρα, διαθέτουν όλα τα προηγούμενα χαρακτηριστικά. Δεν τα διαθέτουν οι ελληνικές πόλεις, πλην ίσως των δύο μεγαλύτερων. Τα χαρακτηριστικά δεν διαθέτει και η Κοζάνη, ως τυπική ελληνική περιφερειακή πόλη. Οι αιτίες προφανώς αναζητούνται στη βραχύχρονη λειτουργία του νεοελληνικού κράτους και την ύπαρξη άλλων προτεραιοτήτων, περισσότερο αναγκαίων.

Σε κάθε «ταξίδι», σε κάθε συστάδα φωτογραφιών που ανοίγω, ανάλογα με το θέμα που οι φωτογραφίες διαπραγματεύονται, παράλληλα σκέφτομαι και μία λύση – παρέμβαση στη δική μας πόλη. Η οικονομική κρίση επιτείνει την αναδιοργάνωση του στρατού σε νέα οικονομική βάση. Το κλείσιμο στρατοπέδων αποτελεί δευτερεύουσα θετική επίπτωση της αναδιοργάνωσης στη λειτουργία των πόλεων, δεδομένου ότι τα περισσότερα από αυτά βρίσκονται δίπλα ή μέσα στον πολεοδομικό ιστό. Το (πρώην) στρατόπεδο του πρώτου Σώματος Στρατού είναι ένα από τα στρατόπεδα – είναι όπως το πρώην αεροδρόμιο του Ελληνικού για την Αθήνα. Η πόλη διαθέτει μια σημαντική προίκα την οποία μπορεί ποικιλοτρόπως να αξιοποιήσει. Είναι ζήτημα χρόνου νομίζω, το τυπικό πέρασμα του οικοπέδου στην ιδιοκτησία του δήμου. Φαντάζομαι λοιπόν αντί της σημερινής οδού Ανδρέα Παπανδρέου μία λεωφόρο με δύο – τρεις λωρίδες κυκλοφορίας ανά κατεύθυνση, με φαρδιά πεζοδρόμια και νησίδα στη μέση. Η επιπλέον έκταση που απαιτήθηκε προήλθε από το στρατόπεδο, από μέρος του οικοπέδου του Εθνικού Σταδίου και από απαλλοτριώσεις δύο – τριών ιδιωτικών οικοπέδων με τις οικοδομές. Στο τέλος της λεωφόρου προς τα έξω, φαντάζομαι έναν υπερμεγέθη κυκλικό ισόπεδο κόμβο από Εγνατία, Ζ.Ε.Π. και Λευκόβρυση, να περιλαμβάνει μάλιστα επιβλητικό μνημείο «λιγνίτη – ηλεκτροπαραγωγής» που προέκυψε ύστερα από διεθνή διαγωνισμό. Στη λεωφόρο γίνονται οι παρελάσεις. Η λεωφόρος ως είσοδος της πόλης είναι αντάξια της σημασίας σύνδεσης της πόλης με την πρωτεύουσα της χώρας μέσω Εγνατίας Οδού και Κ65 και την Ευρώπη μέσω Εγνατίας Οδού και Ηγουμενίτσας. 

Η λεωφόρος αποτελεί αισθητικό γεγονός στην πολεοδομική πενία της μικρής – μεγάλης πόλης μας.

http://gousiopoulos.blogspot.com/2009/02/blog-post.html