Επέμβαση στη Συρία: Μια λανθασμένη πολιτική

Ετοιμάζουν πόλεμο στη γειτονιά μας οι «πολιτισμένες» χώρες όπως είχαν κάνει στη Γιουγκοσλαβία, στο Ιράκ, στη Λιβύη και αλλού. Για το σημαντικό αυτό θέμα αναδημοσιεύουμε δυο κείμενα από τη χθεσινή Εφημερίδα των Συντακτών, το κύριο θέμα της εφημερίδας και ανάλυση συντάκτη της.(SYSP.GR 30/8)

Μια λανθασμένη πολιτική

Με γνώριμες πολεμικές εικόνες από το πρόσφατο παρελθόν ξαναγεμίζουν πάλι οι τηλεοπτικές οθόνες. Ακόμα είμαστε στις προετοιμασίες αλλά πολύ σύντομα (εκτός απροόπτου) θα μετατραπούν σε χειρουργικά χτυπήματα με καταστροφές και θύματα.

Και πάλι οι πολίτες της υφηλίου προετοιμάζονται για να παρακολουθήσουν από τους καναπέδες τους έναν «ανθρωπιστικό» πόλεμο, όπως είχε γίνει με τη Σερβία το 1999, το Ιράκ το 2003 αλλά και σχετικά πρόσφατα (το 2011) στη Λιβύη με τον Μουαμάρ Καντάφι. Αυτή τη φορά στον ρόλο του «κακού» ο (καθόλου δημοκράτης) πρόεδρος της Συρίας Μπασάρ Αλ Ασαντ και φυσικά η «ρομφαία της δικαιοσύνης» βρίσκεται και πάλι στα χέρια των Αμερικανών και των πρόθυμων συμμάχων τους.

Οι στρατιωτικές προετοιμασίες και οι απαραίτητες διαβουλεύσεις για την επίθεση μεταξύ των πολιτισμένων Δυτικών βρίσκονται στην τελική ευθεία. Κάποιοι ψελλίζουν κάποιες ενστάσεις και έχουν κάποιες αναστολές, αφού ακόμη δεν έχει αποδειχθεί ποιος ήταν ο δράστης της αποτρόπαιας επίθεσης με τα χημικά για την οποία επιβάλλεται να «λογοδοτήσει» ο κ. Ασαντ. Ο Ολάντ και ο Κάμερον όμως δεν έχουν καμία διαφωνία. Αντίθετα, υπερθεματίζουν και πιστεύουν ότι πρέπει να τιμωρηθεί το διεφθαρμένο καθεστώς της Συρίας. Το ίδιο έκαναν και με τη Λιβύη. Είναι θέμα χρόνου πια η εντολή από την Ουάσινγκτον για να πατήσουν τη σκανδάλη και, όπως και σε όλες τις προηγούμενες επιθέσεις, μαζί με τους «κακούς» στρατιώτες του αντιπάλου θα χάσουν τη ζωή τους εκατοντάδες αμάχων. Οι τιμωροί μέχρι τώρα έχουν αφήσει πίσω τους μόνο συντρίμμια και ουσιαστικά σε κανέναν από τους πρόσφατους πολέμους που έκαναν δεν έφεραν την πρόοδο, την ειρήνη και την ανάπτυξη, όπως δείχνουν τα σημερινά καθεστώτα στο Ιράκ, το Αφγανιστάν και τη Λιβύη. Απλώς οι χώρες αυτές αποχώρησαν διακριτικά από την πρώτη γραμμή της επικαιρότητας, την οποία απασχολούν πλέον μόνο όταν υπάρξει κάποια αιματοβαμμένη επίθεση φανατικών ή κάποιο σκάνδαλο των εγκάθετων που τις διοικούν.

Στη νέα επίθεση που ετοιμάζεται στη γειτονιά μας θεωρείται βέβαιο ότι θα υπάρξει κάποιου είδους εμπλοκή και της χώρας μας, αφού έτσι κι αλλιώς η χρησιμοποίηση της βάσης της Σούδας δεν χρειάζεται την έγκριση της ελληνικής κυβέρνησης. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρ. Παπούλιας χαρακτήρισε «δυσοίωνα» τα νέα της περιοχής, ενώ ο Ευάγγ. Βενιζέλος, που συναντάται σήμερα με τον Δημ. Αβραμόπουλο, ζήτησε «να διαφυλαχθεί η πολιτική διαδικασία». Οι δεσμεύσεις μας όμως απέναντι στο ΝΑΤΟ είναι πολύ συγκεκριμένες και δεν αφήνουν πολλά περιθώρια ελιγμών, αν και σύσσωμη η αντιπολίτευση φοβάται τη νέα ανάφλεξη και ζητά να μη συμμετάσχει η χώρα μας. Ο Αλέξης Τσίπρας ζητά έκτακτη σύγκληση της Βουλής και το πολιτικό προσωπικό της χώρας μας μάλλον θα πρέπει να λάβει σοβαρά υπόψη του την επισήμανση του βετεράνου και έμπειρου πολιτικού Ιωάννη Βαρβιτσιώτη στην «Εφ.Συν.» ότι «και στην περίπτωση Ασαντ, φοβάμαι ότι ακολουθείται μια λανθασμένη πολιτική».

Συνέφερε η χρήση χημικών τον Ασαντ;

Του Τάσου Παππά

Απ’ όλα τα μεγάλα διεθνή μέσα ενημέρωσης που έχουν πρόσβαση στα ηγετικά κλιμάκια των δυτικών χωρών έχει προεξοφληθεί το χτύπημα στη Συρία. Μάλιστα, έχουν αρχίσει οι αναλύσεις και οι εκτιμήσεις για την επόμενη μέρα. Ποιος θα ωφεληθεί; Το καθεστώς Ασαντ ή η αντιπολίτευση; Ποιο τμήμα της αντιπολίτευσης; Το δυτικόφιλο ή οι τζιχαντιστές που δεν είναι αμελητέα δύναμη στη Συρία; Ο στόχος των Δυτικών είναι πράγματι ο Ασαντ ή μήπως το Ιράν και το πυρηνικό πρόγραμμά του; Ποιος είναι ο ρόλος του Ισραήλ στην υπόθεση; Γιατί ο Ομπάμα, που έκανε ανοίγματα στον αραβικό κόσμο και καταβάλλει προσπάθειες για επίλυση του παλαιστινιακού προβλήματος, θέλει να συνδέσει τ’ όνομά του με μία στρατιωτική επέμβαση την οποία μπορεί να θέλουν οι σκοταδιστικές μοναρχίες της περιοχής, αλλά είναι βέβαιο ότι οι πληθυσμοί θα την εισπράξουν ως μια βέβηλη πράξη; Δεν έχουν διδαχτεί οι ΗΠΑ και οι πρόθυμοι σύμμαχοί τους από τα αποτελέσματα της επέμβασής τους στο Ιράκ; Δεν φοβούνται οι Δυτικοί ότι το αντίτιμο που θα πληρώσουν θα είναι η διασπορά της τρομοκρατίας;

Αυτά είναι μερικά από τα ερωτήματα που θα μας απασχολήσουν την επόμενη μέρα και τα θέτουν από σήμερα οι σώφρονες (πολιτικοί και στρατιωτικοί) που υπάρχουν στην Ουάσιγκτον, στο Λονδίνο και το Παρίσι. Πριν φτάσουμε βεβαίως στην επίθεση, η αμερικανική διοίκηση θα πράξει το παν προκειμένου να την δικαιολογήσει. Επικαλείται τη χρήση χημικών όπλων. Αυτό δεν αμφισβητείται. Το ποιος την έκανε όμως είναι ανοιχτό. Οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες, όπως είπε ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, διαθέτουν ατράνταχτα στοιχεία ότι το καθεστώς Ασαντ διέπραξε το έγκλημα. Να θυμίσουμε ότι οι ίδιες υπηρεσίες είχαν διαβεβαιώσει την παγκόσμια κοινή γνώμη ότι ο Σαντάμ είχε στην κατοχή του όπλα μαζικής καταστροφής. Ακόμη τα ψάχνουν και δεν τα’ χουν βρει ύστερα από τόσα χρόνια κατοχής στη ρημαγμένη χώρα. Προφανώς τα πήρε στον τάφο του ο δικτάτορας του Ιράκ.

Αποκλείεται ο Ασαντ να διέταξε τη χρήση χημικών όπλων; Όχι φυσικά. Από ένα αυταρχικό και αιματοβαμμένο καθεστώς που βρίσκεται σε κίνδυνο και το οποίο έχει δείξει ότι δεν διστάζει να παραβιάσει όλους τους κανόνες πρέπει να περιμένεις τα πάντα. Ωστόσο την περίοδο αυτή δεν ήταν σε φάση μαζικής υποχώρησης. Αντιθέτως είχε σημειώσει επιτυχίες στον εμφύλιο που μαίνεται στη χώρα. Μάλλον η διασπασμένη αντιπολίτευση ήταν σε κρίση. Προκύπτει λοιπόν το ερώτημα: Γιατί να προκαλέσει μια επέμβαση αφού ήξερε ότι για τον Ομπάμα η κόκκινη γραμμή ήταν η χρήση χημικών όπλων; Ηθελε να καταφέρει ένα αποφασιστικό πλήγμα στους αντιπάλους του; Πόνταρε στην υποστήριξη της Ρωσίας και της Κίνας στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ; Εχουν ανάγκη οι Αμερικανοί το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ; Οχι βεβαίως. Οποτε, για παράδειγμα, διαφωνούν με ψηφίσματα κατά του Ισραήλ, τα μπλοκάρουν. Οποτε χρειάστηκε να το παρακάμψουν σε θέματα στρατιωτικών ενεργειών το έκαναν, χωρίς δεύτερη σκέψη. Δεν γνώριζε ο Ασαντ ότι για τους Αμερικανούς και τους συμμάχους τους και μόνο η αλλαγή του καθεστώτος μπορεί να αποτελέσει δικαιολογημένη αιτία πολέμου; Η επέμβαση στη Λιβύη είναι πρόσφατη. Συμπεριφέρθηκε ανόητα και αλαζονικά ή μήπως πρόκειται για μια καλά στημένη προβοκάτσια εις βάρος του; Απαντήσεις, ενδεχομένως, προσεχώς.