ΓΑΜΟΣ: Η μαρτυρία μιας ταλαιπωρημένης καλεσμένης

Ο γάμος είναι χαρά. Δεν θα το αμφισβητήσει κανείς - πόσο μάλλον εμείς.
Και αδιαμφισβήτητος σκοπός εκείνης της ημέρας είναι να περάσουν όλοι μα όλοι καλά - εντάξει, οι περισσότεροι.  Αλλά καμιά φορά τα πράγματα πηγαίνουν λίγο στραβά. Κυρίως για τους καλεσμένους. Γιατί το ζευγάρι ζει τις δικές του χαρές και όλοι τους το επιβεβαιώνουν με ατάκες όπως «όλα είναι τέλεια! Περνάμε σούπερ! Και εσείς λάμπετε». Και όλα αυτά με αυτή την κάπως τσιριχτή φωνή και το χαμόγελο lifting.

Και έτσι πρέπει, έτσι ορίζουν οι κανόνες καλής συμπεριφοράς. Το ζευγάρι είχε την ευγενή καλοσύνη να μας καλέσει και εμείς οφείλουμε να είμαστε ευγενικοί. Μετά την απομάκρυνση της ροτόντας όμως τα στόματα ανοίγουν και τα πραγματικά στοιχεία έρχονται στην επιφάνεια.

Αυτήκοος μάρτυρας έγινα μια τέτοιας αποκάλυψης σε συνοικιακό καφέ, μεσημέρι Κυριακής - εκεί που θες να απαλλαγείς από κάθε σκοτούρα και σοβαρή κουβέντα για να προλάβεις να χαλαρώσεις  πριν ξημερώσει η Δευτέρα. Η κοπέλα στο πίσω τραπέζι - γύρω στα 36 - εξιστορούσε στην παρέα της την χθεσινή της εμπειρία ως καλεσμένη σε γάμο συναδέλφου. «Εντάξει, λέμε και καμιά κουβέντα παραπάνω. Δεν είναι απλή συνάδελφος. Έπρεπε να πάω» κρυφοαπολογείται στους υπόλοιπους.

Για να μην είμαι και εγώ άδικη, ένα και μοναδικό ήταν το πρόβλημα της. Όλα τα υπόλοιπα τα βρήκε συμπαθητικά, ακόμη και το ωριαίο αφιέρωμα στα παραδοσιακά ηπειρωτικά. Σε αυτό το σημείο την συμπάθησα, την βρήκα καλοπροαίρετη και έστησα αυτί να ακούσω τη συνέχεια - τι να κάνω, το χούι του επαγγέλματος.

Για να μην τα πολυλογώ, η εκκλησία ήταν στα Βριλήσσια και το τραπέζι στην Γλυφάδα. Σάββατο βράδυ όλα αυτά την ώρα που εσύ και το μισό λεκανοπέδιο διασχίζει κεντρικές λεωφόρους και παράπλευρα στενά. Και ο γάμος στα 8. Μέχρι να φτάσουν στο χώρο της δεξίωσης - κάπου χάθηκαν κιόλας όπως ειλικρινώς αναφέρει - έφτασαν λίγο πριν τις 10. Όλα πολύ ωραία, και η διακόσμηση και κοκτέιλ στην υποδοχή - σας είπα, είναι αντικειμενική - και ο κύριος που τους οδήγησε στο τραπέζι ευγενέστατος. Η φωνή της αρχίζει να σπάει όταν θέτει το ρητορικό ερώτημα στην παρέα της «Και τι ώρα λέτε ότι έφτασε το ζευγάρι»; Σιωπή το ακροατήριο για να μην την φουρκίσουν περισσότερο.

«Στις 12 παρά» απαντά μόνη της και φανερά έξαλλη. Κάτι παραπάνω από μιάμιση ώρα, λοιπόν, κάθονταν και περίμεναν. Άρχισα να την συμπονώ πραγματικά. Ευτυχώς, υπήρχαν μεζεδάκια και τσιμπούσαν μέχρι να ανοίξει επίσημα το μπουφέ και οι της ίδιας ροτόντας έπιαναν οποιαδήποτε σχετική και άσχετη συζήτηση με διαλείμματα βεβαίως για να στείλουν ή να λάβουν κάποιο μήνυμα.

Και το ζευγάρι έφτασε, χόρεψε, έκοψε την τούρτα, το φαγητό σερβιρίστηκε και το ακολούθησε το αφιέρωμα, που λέγαμε, στην Ήπειρο και τους λεβέντες. Με τούτα και με τα άλλα η ώρα είχε πάει αισίως 2. Να υπενθυμίσουμε εδώ ότι ο γάμος ήταν στις 8 άρα οι κυρίες τουλάχιστον από τις 6 ήταν στις ετοιμασίες. Κουρέλια όλοι πια!

 Οι περισσότεροι είχαν μεθύσει προσπαθώντας να πνίξουν στο ποτό τον καημό γι αυτό που ζούσαν γεγονός τελικά αποδείχθηκε θετικό γιατί τρελός χορός ξεκίνησε, ηχηρά γέλια και πειράγματα έδιναν και έπαιρναν. Στις 5 το πρωί έφυγαν και οι τελευταίοι. Τέλος καλό, όλα καλά.

Το ηθικόν δίδαγμα: σκεφτείτε και τους καλεσμένους σας. Αλλιώς κάντε κλειστό γάμο. Αλλά ο διακτινισμός  τους από το ένα σημείο της Αττικής στο άλλο χωρίς λόγο είναι λίγο ενοχλητικός και χάσιμο χρόνου. Αλλά και το να εμφανιστείτε μετά από 2 ώρες είναι υπερβολή. Ας έχετε λίγο σχεδιάσει από πριν συζητώντας με τον φωτογράφο σας ποιες πόζες θέλετε και που θα στηθείτε. Όπως δεν αφήνουμε τους καλεσμένους μας στο καθιστικό να μας περιμένουν να τρίψουμε το τυρί και να κόψουμε την ντομάτα έτσι δεν είναι ωραίο να τους έχουμε στην αναμονή στο χώρο δεξιώσεων.          

Χωρίς αμφιβολία, μπορείτε να κάνετε ο,τι μα ο,τι θέλετε αδιαφορώντας για την άνεση ή τα γούστα της πλειοψηφίας των καλεσμένων. Αλλά να είναι έτοιμοι και για τα ανάλογα σχόλια. Αν ούτε αυτά σας απασχολούν, good for you - αλλά, για θυμίστε μας…γιατί κάνατε ανοιχτό γάμο είπαμε;;; 

ΠΗΓΗ:gamos.gr,http://gamos.in.gr