Επιστολή αναγνώστη στο kozan.gr: Το Τσοτύλι και το «Ελάχιστο» κοινωνικό αγαθό της παιδείας

 (Του Γεράσιμου Σοφ. Δώσσα)

Αγαπητό Kozan.gr, σας αποστέλλω τις σκέψεις μου για το θέμα της συγχώνευσης του Λυκείου Τσοτυλίου. Σκεφτόμενος τις στιγμές της συνάντησης με την ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας και προσπαθώντας να επεξεργαστώ τα επιχειρήματα τους, κοίταξα τους πίνακες με τα συγχωνευόμενα γυμνάσια και Λύκεια της Ελλάδας και είδα ότι το Λύκειο Τσοτυλίου είναι το μόνο Λύκειο στη Δυτική Μακεδονία και ένα από τα ελάχιστα λύκεια της Περιφέρειας πλην αστικών κέντρων Αθηνών Θεσσαλονίκης.

Κατά την διάρκεια της συζήτησης φάνηκε ότι η ηγεσία του Υπουργείου δεν ήταν πλήρως ενημερωμένη με τα πλήρη στοιχεία που αφορούν την Κατάσταση του Λυκείου Τσοτυλίου . Τα στοιχεία αυτά παρουσιάστηκαν στην συζήτηση με πολύ καλή Τεκμηρίωση από τον Λυκειάρχη του Τσοτυλίου και δημιούργησαν θετική εντύπωση στην ηγεσία του Υπουργείου δείχνοντας ότι η επιλογή συγχώνευσης ήταν ανεπαρκής.

Το κυριότερο όλων ότι το σχολείο έχει 61 παιδιά άρα δεν τίθεται καν στην διαδικασία διαβούλευσης. Επίσης η απόφαση περί δυσπρόσιτου καθώς και η πιλοτική εφαρμογή Αυτοαξιολόγησης.

Η κατάσταση των κτηριακών Υποδομών και εγκαταστάσεων είναι σε πού καλή κατάσταση και με μεγαλύτερο αριθμό αιθουσών από το Λύκειο Νεαπόλεως (14 έναντι 8) μιας και τίθεται σε αντιπαράθεση με την Νεάπολη.
Μας παρουσιάστηκε το επιχείρημα της μικρής απόστασης με την Νεάπολη (10χιλμ,το οποίο δεν καταλαβαίνω γιατί δεν μπορεί να λειτουργήσει αντιστρόφως -δηλαδή μεταφορά των παιδιών της Νεαπόλεως στο Τσοτύλι, σύμφωνα με αυτή τη λογική), και το ανάλογό του στην Τσαριτσάνη Ελασσόνα αλλά από τους πίνακες το παράδειγμα αυτό δεν υπάρχει.

Αν αξιολογηθούν τα παραπάνω και το γενικότερο κλίμα και κρίνοντας τα πράγματα με την λιγότερη δυσπιστία και μεροληψία, δεν στοιχειοθετούνται ικανοί λόγοι για την συγχώνευση αυτή με την μεταφορά του Λυκείου Τσοτυλίου στο Λύκειο της Νεάπολης .

Κατά συνέπεια η σκέψεις ωθούνται σε παραμέτρους που δεν έχουν σχέση με τους καθεαυτό φιλόδοξους και στη σωστή κατεύθυνση του Υπουργείου γι α την Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση και γενικότερα.

Σκέψεις που προσπαθούν να καταλάβουν το κουβάρι του κακώς νοούμενου :
- μικροτοπικισμού που εθελοτυφλεί πανηγυρίζοντας μικρές τοπικές νίκες - με την εύνοια της διαιτησίας τις περισσότερες φορές - ή με ανταλλάγματα για να απαλυνθεί ο ποιος ξέρει πόσο «μεγάλος πόνος», μη αναλογιζόμενος την κοινή μοίρα και την ευεργεσία του Τσοτυλίου στην ευρύτερη περιοχή κατορθώνοντας να πριμοδοτεί συνεχιζόμενες έριδες κακώς νοούμενου ανταγωνισμού,
- του ρεβανσισμού σε αγώνες που βασίζονταν σε ψυχώσεις μικρομεγαλισμού, όσον αφορά στην έδρα του Νέου Καλλικρατικού δήμου,( που στο κάτω- κάτω και μέσα στα χωράφια να γινόταν σε τίποτα δεν θα επηρέαζε στην δημιουργία κοινής συνείδησης του ότι δηλαδή βρισκόμαστε κάτω από τον ίδιο ουρανό του Βοϊου- αυτό για να γίνει θέλει άλλου είδους αντίληψη και ΠΑΙΔΕΙΑ), 
- της υπεροψίας -τύπου Ποντίου Πιλάτου- των καθ΄ ΕΔΡΑΣ (χρειάζεται άλλη αντίληψη για ηγηθείς ανόμοιες τάσεις και κοινωνίες και όχι το πληθυσμιακό η οικονομικό μέγεθος – χρειάζεται μεγαλοψυχία και συμπαράσταση στους ομοτράπεζους σου τουλάχιστον),
- την μεροληπτική δυσανεξία των τοπικών Θεσμικών προσώπων που κριτήρια τους είναι το ετερόβουλο, που καθοδηγείται από μικροπολιτικές και προσωπικές ανέξοδες δεσμεύσεις, 
- την διστακτικότητα των διεκδικήσεων που εμποδίζεται από έλλειψη εμπειρίας, ταχύτητας των εξελίξεων, χρονοτριβές σε επουσιώδη, μικροπροσωπικές και μικροπολιτικές διαφορές που σκιάζουν ασύμμετρα τον κοινό στόχο, μη αξιοποιώντας στο μέγιστο προηγούμενες εμπειρίες, συντονίζοντας άτομα και καταστάσεις.

Για να μπουν τα πράγματα σε μια σειρά θα πρέπει να απαλλαγούν οι τοπικές κοινωνίες από τα συμπλέγματα του «Κέντρου του Κόσμου» και να αναλογιστούν την «Κοινή Μοίρα» ειδικά στους δύσκολους καιρούς που έχουμε μπροστά μας, γιατί αλλιώς η ένδυα θα κτυπήσει όλες τις πόρτες και θα περιμένουμε όλοι μαζί το «Τσουνάμι» της εγκατάλειψης και της ερήμωσης της περιοχής.
Θα πρέπει οι τοπικοί φορείς να συντάξουν ένα Χάρτη κατευθύνσεων και προοπτικών για την επόμενη 20ετία τουλάχιστον, για την λειτουργία της περιοχής του Δήμου του Βοϊου στον οποίο να καταλήξουν μετά από συμφωνία όλων των οικισμών και φορέων του Δήμου, τονίζοντας το πλεονέκτημα του καθένα και βοηθώντας στις ελλείψεις, με συγκεκριμένη χωροθέτηση των δραστηριοτήτων και των αξόνων ανάπτυξης με συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμμα, πόρους και αρμοδιότητες και αυτό να το προτείνουν στη Πολιτεία έτσι ώστε και επιτυχές να είναι και εφαρμόσιμο και λειτουργικό.

Υπάρχει ακόμη ελάχιστος χρόνος για να επικεντρωθεί όλη η ενέργεια του τόπου αυτού στο να διεκδικήσουμε το αυτονόητο το ότι δηλαδή, θα είναι κρίμα για τα παιδιά, αυτής της αγαπημένης και πλουτισμένης από τη φύση, αλλά δύσκολης σε πρόσβαση και πόρους περιοχή, να τους κοπεί αυτή η μόνη διέξοδος προς την προσωπική τους καλλιέργεια και επαγγελματική τους εξέλιξη μιας και ο μόνος πόρος αυτής της περιοχής είναι το ανθρώπινο δυναμικό.

Αυτά τα παιδιά και οι γονείς τους, που ο πιο ισχυρός λόγος που τους κρατάει να μείνουν και να δημιουργούν στον τόπο τους, είναι ότι παρέχει η πολιτεία αυτό το «ελάχιστο» κοινωνικό αγαθό της παιδείας σε μια τόσο μειονεκτούσα περιοχή, η μόνη δηλαδή επένδυση γι α το μέλλον όχι μόνο του τόπου αλλά και της χώρας εδώ και δύο αιώνες περίπου. 

Γεράσιμος Σοφ. Δώσσας
15/03/20011