Αγορά χρόνου για βουτιές

«Αγοράζουμε χρόνο» αποδοτικά, αν φτάσουμε στη στιγμή Χ, στο timing, στο «γνωστό–άγνωστο» Χ, που θα κάνει εφικτό τον οριστικό πολιτικό διακανονισμό του ελληνικού χρέους. Το χρέος μας είχε μια δυναμική και ένα μέγεθος που δεν ήταν βιώσιμη η αναχρηματοδότησή του με τους υπάρχοντες όρους αποπληρωμής και τον δυνητικό ρυθμό ανάπτυξης της Ελλάδας τα επόμενα χρόνια.

Αυτό φωνάζαμε από την αρχή απέναντι στις «επίσημες» απόψεις για προσωρινή κρίση ρευστότητας και απλή κερδοσκοπική επίθεση.

Ο χρόνος που περνά μεταβάλλει τη σύνθεση του χρέους από τους ιδιώτες προς τους επίσημους θεσμούς της Ευρωζώνης (ΕΚΤ - κράτη) και συνεπώς η λύση θα είναι περισσότερο πολιτική και λιγότερο αγοραία. Ο «γνωστός-άγνωστος Χ» είναι ο άριστος χρόνος για την τριπλή λύση που μετατρέπει την πολιτική αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους σε πολιτική αναδιάρθρωση της ζώνης του ευρώ: Πρώτον, το Ταμείο Διάσωσης ΙΙ προχωρεί σε μερική διαγραφή του «επίσημου» χρέους πάνω από το μέγεθος που αντιστοιχεί στο επιτόκιο δανεισμού του πυρήνα της Ευρωζώνης. Συγκεντρώνει και αναπρογραμματίζει με μακρόχρονο ορίζοντα το συνολικό χρέος με επιλογές στους κατόχους ομολόγων. Εξασφαλίζει πενταετή περίοδο χάριτος για την έναρξη της αποπληρωμής του, ώστε να ξεκινήσει η επανεκκίνηση της ελληνικής οικονομίας δίχως τα βάρη των τόκων. Δεύτερον, εκδίδει ευρωομόλογο σε μια από τις πρόσφορες μορφές του. Τρίτον, ιδρύεται ενιαίο «υπουργείο» Οικονομικών της Ευρωζώνης για μια ελάχιστη κοινή δημοσιονομική και φορολογική πολιτική. Το άριστο θα ήταν η τριπλή λύση να συμπέσει με το μηδενισμό του πρωτογενούς ελλείμματος, ώστε να ζούμε δίχως εξωτερικό δανεισμό στην περίοδο χάριτος, πλην των δημόσιων επενδύσεων με υψηλό πολλαπλασιαστή.Μπορούμε αυτή τη στιγμή να επιλύσουμε την ελληνική εξίσωση και να προσδιορίσουμε τον άγνωστο Χ, το timing, για να «βιάσουμε» τα πράγματα προς ένα οριστικό πολιτικό διακανονισμό; Όχι ακόμα! Αυτή τη στιγμή δεν είναι επιλύσιμη αυτή η εξίσωση, υπάρχουν πολλοί «άγνωστοι – άγνωστοι» συντελεστές, και συνεπώς κινδυνεύουμε να ρισκάρουμε βουτιά σε άδεια πισίνα και να αυτοκτονήσουμε. Σύντομα, αν αντέξουμε, αν δεν αποδειχθούμε ιδανικοί αυτόχειρες, θα γνωρίζουμε το πότε και το πώς. Σίγουρα, αναπόφευκτα θα συμβεί, έτσι κι αλλιώς, μετά το καλοκαίρι του 2013. Ενεργητική επαγρύπνηση λοιπόν!

Μέχρι την οριστική λύση πρέπει να πετύχουμε μια ορισμένη σταθεροποίηση, να εξασφαλίσουμε τον ασφαλή δανεισμό μας, να αλλάξουμε ντε φάκτο τη σύνθεση της δημοσιονομικής προσαρμογής, να ευνοήσουμε εν μέσω ύφεσης τα νέα υβρίδια μιας νέας ανάπτυξης, να ενεργοποιήσουμε άμεσα ένα νέο αναπτυξιακό πακέτο της Ευρωζώνης και κυρίως να πετύχουμε μια ομαλοποίηση που θα δόσει «σάρκα και οστά» στην πανεθνική εκστρατεία, στον νέο οικονομικό πατριωτισμό του επαναπατρισμού των καταθέσεων. Κι όμως το αυτονόητο και ρεαλιστικό έφθασε να μας φαίνεται ακατόρθωτο και ουτοπικό.*Απόσπασμα από άρθρο του βουλευτή του ΠΑΣΟΚ ΜΙΜΗ ΑΝ∆ΡΟΥΛΑΚΗ* στην ιστοσελίδα eklogika.gr (agronews.gr)