Να μένει το βύσσινο!

Η λαϊκή αυτή έκφραση  γεννήθηκε κάπου μεταξύ 1905 και 1908. Προέρχεται από ένα περιστατικό που συνέβη σ’ ένα καφενείο μεταξύ ενός βουλευτή κι ενός ψηφοφόρου του.

Η παράδοση λέει πως κάποτε, κάποιος ψηφοφόρος ενός βουλευτή παράγγειλε στο σερβιτόρο του καφενείου που συναντήθηκαν ένα βύσσινο, για να τον φιλέψει και έτσι να πετύχει το ρουσφέτι του.

Ο βουλευτής, όμως, σκληρό καρύδι δε φαινότανε να θέλει να τον βοηθήσει.

Αγανακτισμένος τότε ο ψηφοφόρος, που έβλεπε πως δεν θα γινότανε τίποτα, φώναξε δυνατά το σερβιτόρο " Να μένει το βύσσινο ".