Το «φάντασμα» του Ιράκ πλανάται στη Συρία

Ο νουνεχής Ομπάμα και τα γεράκια της Δύσης.

Δρ. Ευάγγελος Βενέτης, Υπεύθυνος Ερευνητικού Προγράμματος Μέσης Ανατολής - ΕΛΙ

Δέκα και πλέον χρόνια πέρασαν από την αμερικανο-αγγλική πολεμική επίθεση στο Ιράκ. Η πρόσφατη επίθεση με χημικά όπλα στα περίχωρα της Δαμασκού επανέφερε στο προσκήνιο τον ρόλο των όπλων μαζικής καταστροφής (ΟΜΚ) ως αιτίας, ή καλύτερα πρόφασης, για την έναρξη πολεμικών επιχειρήσεων εναντίον μίας χώρας. Σήμερα είναι η Συρία, τότε το Ιράκ. Σήμερα, όπως τότε, μία από τις κυβερνήσεις του «Άξονα του Κακού», η Δαμασκός, κατηγορείται από τις κύριες χώρες της Δύσης ότι χρησιμοποίησε χημικά κατά των πολιτών της, χωρίς να έχει γίνει έρευνα επί του γεγονότος σχετικά με την ίδια την επίθεση και για τους δράστες της. Επιπλέον το Παρίσι και το Λονδίνο, προκαταλαμβάνοντας τα αποτελέσματα της επιθεώρησης του ΟΗΕ έχουν ταχθεί υπέρ μίας στρατιωτικής επέμβασης με το Λονδίνο να προτείνει την υπέρβαση των ορίων του ΟΗΕ και την παράβαση της διεθνούς νομιμότητας. Ανήκουστο; Έχει ξαναγίνει. Όπως και στο Ιράκ, το ίδιο στη Συρία σήμερα τα «γεράκια,» δηλ. οι κύκλοι υποκίνησης αλλαγής καθεστώτος σε μία χώρα της Μέσης Ανατολής είναι οι ίδιοι. Και ενώ στο Ιράκ αποδείχθηκε ότι τα ΟΜΚ του Σαντάμ ήταν μύθος χωρίς κανένας από τους πρωταγωνιστές ηγέτες να λογοδοτήσει και να υποστεί νομικές συνέπειες είτε στο εσωτερικό της χώρας του είτε στα διεθνή δικαστήρια, σήμερα οι ίδιοι κύκλοι επανέρχονται στο προσκήνιο χωρίς να έχει θιγεί η αξιοπιστία και το γόητρό τους στο ελάχιστο. Πιστεύοντας ότι η κοινή γνώμη έχει μνήμη ψαριού και στομάχι ελέφαντα πιέζουν την κυβέρνηση Ομπάμα να πράξει ό,τι έπραξε και ο Μπους στο Ιράκ το 2003. Στην Ουάσινγκτον τα «γεράκια» πιέζουν τον Αμερικανό πρόεδρο να τολμήσει προκειμένου να βοηθήσει την συριακή αντιπολίτευση στο πεδίο των μαχών. Μία αντιπολίτευση που παραπαίει μετά την μάχη της Κουσέιρ τον περασμένο Μάιο. Το ’χουμε ξαναγράψει ότι το ηθικό και το φρόνημα των ανταρτών είναι διαρκώς καθοδικό και χρειάζεται, πέραν του εξοπλισμού, μία κίνηση από την Δύση για να αναπτερωθεί. Η προοπτική επιβολής ζώνης αεροπορικού αποκλεισμού θα βοηθούσε, λένε τα γεράκια, όχι μόνο στη Συρία αλλά και στην επιτάχυνση απόσχισης του κουρδικού τμήματος της Συρίας, όπως έγινε στο Ιράκ. Ο Ομπάμα ωστόσο δεν είναι Μπους και οι Δημοκρατικοί έχουν σαφείς ενδοιασμούς για στρατιωτική επέμβαση στην Συρία την παρούσα στιγμή. Ο Ομπάμα δήλωσε με σαφήνεια ότι οι ΗΠΑ θα επέμβουν στρατιωτικά μόνο μετά από έγκριση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Γνωρίζει ότι η Συρία δεν είναι Ιράκ ή Λιβύη και ο Ασσάντ δεν είναι απομονωμένος όπως ήταν ο Σαντάμ και ο Καντάφι. Γνωρίζει πολύ καλά ότι εάν οι ΗΠΑ εμπλακούν στρατιωτικά στην Συρία, τότε δεν θα έχουν να κάνουν με μία κυβέρνηση και έναν αποδυναμωμένο ηγέτη που είναι έτοιμος να πέσει σαν «ώριμο φρούτο» αλλά με ένα ευρύτερο μέτωπο Σηιτικών χωρών που θα στηρίξουν τον Ασσάντ και θα απειλήσουν τα συμφέροντα των ΗΠΑ σε ένα ευρύ και ανομοιόμορφο γεωγραφικό περιβάλλον. Και αυτή η γεωπολιτική πρόκληση καθιστά τον Ομπάμα διστακτικό και ανέτοιμο να παραβεί τις προεκλογικές του δεσμεύσεις για απεμπλοκή των ΗΠΑ από το Ιράκ και το Αφγανιστάν. Ο Ομπάμα δεν έχει καμία αμφιβολία ότι έστω και μία εμπλοκή των ΗΠΑ με «τηλεχειριστήριο» στην Συρία θα σημάνει αργά ή γρήγορα και την χερσαία εμπλοκή τους. Ας ελπίσουμε ότι ο Αμερικανός πρόεδρος θα παραμείνει νουνεχής και σε αυτή την κρίση. *Συγγραφέας του Ο Ελληνισμός στο Σύγχρονο Ιράν (1837-2010), Αθήνα 2011.ISBN: 978-960-7498-85-1. www.kathimerini.gr